همیشه اردو ما رو یاد خاطرات خوب و جالب گذشته میندازه. اما همین اردوهایی که مدرسه ها برگزار می کنن می تونه خاطرات بد هم به همراه داشته باشه. امسال سر من کلاه رفت و مسوولیت اردوهای مدرسه افتاد گردنم. با شروع این مسوولیت، دردسرهای پیدا کردن محل مناسب اردو شروع شد. اولین مشکل این بود که هیچ بانک اطلاعات اردوگاهی وجود نداره. آموزش و پرورش کلی اردوگاه داره. اما لیستی از اردوگاه ها و شماره تلفن شون پیدا نمی شه. البته فکر نمی کنم چنین لیستی رو خود آموزش و پرورش هم داشته باشه!

بعد از این که با هزار زحمت و پرس و جو اسم چند تا اردوگاه رو فهمیدی و شماره شون رو گیر آوردی*، شروع می کنی دونه دونه زنگ زدن. اما هر کدوم به دلیلی نمی تونن برای اردو مناسب باشن. مثلا اردوگاه شهید باهنر زمین چمن اردوگاه رو دادن به مدرسه فوتبال. خوب بالاخره خرج و دخل باید بخونه دیگه. مهم هم نیست که مدارس کجا باید برن اردو. وقتی اولویت و هدف ساخت اردوگاه دانش آموزی فراموش بشه همین میشه دیگه!

البته وقتی اردوگاهی که بتونه میزبان مدارس باشه پیدا نشه مجبوری به برگزاری اردو تو کوه و بیابون فکر کنی که اون هم به دلیل ایمنی کم خیلی کم خطر نیست. البته بگذریم که توی اردوگاه ها هم کمتر کسی به ایمنی فکر می کنه و اردوگاه ها هم صد در صد امن نیستن.

این جور مواقع دیگه چاره ای نداری جز اینکه ...