یادمه کوچولوتر از حالا که بودیم؛ وقتی دفتر می‌خریدیم اول یه خط کش و مداد قرمز برمی‌داشتیم و تا ته دفتر رو خط کشی می‌کردیم. کلاس سوم به بعد تنها فرقی که کرد این بود که به جای مداد از خودکار قرمز استفاده کردیم.

یادمه خیلی انرژی صرف می‌کردیم برای اینکه وقتی با خودکار می‌نویسیم غلط نداشته باشه و مجبور نشیم خط بزنیم. البته اون موقع‌ها هم لاک غلط گیر بود؛ اما تو این خط‌ها نبودیم. معلم‌ها هم نمی‌گذاشتن از لاک استفاده کنیم. خدا خیرشون بده. کاش الان هم همینطور بود. چرا؟ خب گوش کن تا بگم.

این روزا بچه‌ها همیشه کنار خودکار یه لاک هم دارن. تا غلط می‌نویسن سریع ماست‌مالی می‌کنن (منظور همون لاک گرفتنه!) هیچ هم الزامی ندارن که به نوشته هاشون دقت کنن که بی‌غلط باشه.

حالا خودت قضاوت کن. نوشته‌های کسی که حواسش هست چی می‌نویسه با نوشته‌های کسی که همیشه غلط‌هاش رو ماست‌مالی می‌کنه یه جوره؟ فرق نداره؟

حالا تصور کن این دو جور روحیه در مقابل مسائل و مشکلات زندگی چه عکس‌العمل هایی نشون می‌دن؟

دیگه ریز نشیم. فقط یه کم به کارهای کوچیک و کم اهمیتی که انجام میدیم دقت کنیم بد نیست. اصولا درسته که تکنولوژی خیلی « های » شده. اما مگه کسی مجبورمون کرده حتما از تکنولوژی استفاده کنیم؟

برای تکمیل بحث بد نیست یه سری هم به مطلب « دلچسب ترین اسارت دنیا » بزنی.

یا علی

امروز گوش ها نوایی آسمانی را از دست دادند.

امروز کوچه‌ها تنها شدند.

امروز گلدسته ها عزادارند.

امروز اذان محزون تر از همیشه بود.

امروز موذنی از دنیا رفت.

از فردا، دنیا موذن را همراه ندارد.

از فردا دنیا تنهاتر از دیروز راه می‌پیماید ...

راهش پر رهرو

دوازدهم اردیبهشت آشنای همه‌ی ماست. از کلاس اول دبستان یاد گرفتیم به معلم احترام بگذاریم. یاد گرفتیم معلم هم‌شأن پدر است. یاد گرفتیم روز معلم را گرامی بداریم. در تمام این سال‌ها همیشه روز معلم به یاد یک معلم بزرگوار برگزار شده. به یاد شهید مطهری.

امسال هم مثل سال‌های قبل به دست‌بوس معلمانم می‌روم و برای تمام زندگیم از آنان تشکر می‌کنم. همیشه به یاد معلمانم در « دبستان سیدرضی، آموزش و پرورش ایران در بوداپست، راهنمایی آینده سازان و دبیرستان مفید » خواهم بود. هر چند می‌دانم تشکر من ذره‌ای از زحمات معلمانم را جبران نخواهد کرد.

کاش برای لحظه‌ای قدر معلم را می‌دانستیم.

بی‌مقدمه می‌رم سر اصل مطلب. از جلوی مسجد مهدی رد می‌شدیم که چشمم خورد به یه عکس آشنا. عکسی که سال‌ها اسلاید‌های شهید ابراهیمی باهاش شروع شده و نمی‌شه که از ذهنم بره. عکس شهید ابراهیمی. این عکس روی اعلامیه‌ی چهلم پدر شهید بود. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که ما داریم پدر و مادر شهدا رو از دست می‌دیم و بی خیال‌تر از همیشه به این فکر هستیم که هفته ...

ما هیچ وقت قدر خانواده شهدا رو ندونستیم. هیچ وقت هم بزرگشون نداشتیم و احترام هم بهشون نذاشتیم. مثلا همین مدرسه خودمون. چرا جای دور بریم؟ تا حالا چند بار شده که از خانواده شهدا دعوت بشه برای اهدای جوایز مسابقات قرآن. تازه ما وضعمون بهتر از جاهای دیگه‌اس. ما تو هفته شهدا ...

بحث مسابقات قرآن شد. یادش به خیر اون روزایی رو که تحقیق‌مون اول شد. تو مراسم دفاع کردیم. بعد بردیم‌ش انتشارات حوزه علمیه. یادش به خیر اون روز که سعید اول شد و همه‌ی مدرسه با تب و تاب منتظر بودن لحظه‌ی اهدای جوایز بشه، همه‌ی مدرسه با تب و تاب ...

نمی‌دونم چرا امروز هر جمله‌ای رو که شروع می کنم می‌رسه به مباحث نامه‌ی سر ...

فکر کنم سلمان شاکی بشه که این عکس و این متن اینجا نصب شده. اما اگه من جای اون بودم به جای داد و فریاد یه نقل قول می‌کردم تو وبلاگم تا نه سیخ بسوزه نه ...

راستی قراره به زودی ما هجرت کنیم به رازِ دل . البته هنوز در حد فونداسیون و این چیزاس. به سقف رسید خبرت می‌کنم. (این پاراگراف سه نقطه نداره!)

چرا این روزگار این جوری شده؟ چه جوری؟ آقا یا علی ...

این نامه کمی سرگشاده بود. اما چون نویسندگان آن آموخته‌اند که درد دل خویش را با غیر برملا نسازند، کمی سربسته نقلش می‌کنم. شما هرجا عبارت [...] را یافتید، به جایش نام دبیرستان مورد نظر را تصور کنید. اگر هم کسی از اهالی این دبیرستان خواست متن این نامه را سرگشاده‌تر و کامل‌تر بخواند، کمی زحمت بکشد موفق خواهد بود ان‌شاءالله.

البته همین‌جا عرض کنم که قرار نبود این نامه اینقدر هم سرگشاده باشد. اما در این زمانه و با گسترش اطلاع‌رسانی و حضور خبرسازانی چون سیدصالح ، سربسته بودن نامه ها باعث شگفتی خواهد بود. قسمت‌هایی از این نامه را هم ایشان گشوده‌اند که می‌توانید همان‌جا مطالعه بفرمایید.

و اما بعد ...

نامه‌ا‌ی سرگشاده‌ به دبیرستان [...]

آقای... دبیرستان [...]؛

سلام علیکم؛

1.

نویسندگان این نامه، همه جوانان دانشجو و یا مهندسان جوانی هستند که روزگاری نه چندان دور، شما همه یا قسمت اعظم زندگی‌شان بودید و آن چه امروز هستند را، کم یا زیاد از شما دارند. اما در این سال‌ها و در برخورد با امواج سهمگین نقد و نظر و فکر و اندیشه در بیرون از حباب شیشه‌ای [...]، آموخته‌اند که صریح باشند و درد دل خویش را با غیر برملا نسازند. لذا اگر در تمام این سطور جسارت و یا تندی و آتشین مزاجی موج می زند نه از بی‌احترامی به بزرگ‌تر و خدای ناکرده ناسپاسی، که مَحرمِ دلی یافته‌اند تا رازِ دل باز گویند.

. . .

3.

می‌پنداریم که فرق دبیرستان [...] با سایر هم ردیف های خود در میان مدارس این شهر بی در و پیکر، نه در تست و المپیاد و روبوتیک، که در چیزهای دیگری است که [...]ی جماعت را از هم طرازان خود متمایز می‌سازد؛ و از این جمله است اردوی جهادی و هفته‌ی شهدا.

هر چند شاید بعضی هم ردیف های [...] امروز اردوی جهادی را -که از ما وام گرفته اند- به‌تر از خودمان برگزار می‌کنند، اما هفته‌ی شهدا منحصراً ریشه در عمق خاک [...] دارد و باید [...]ی باشی تا هفته‌ی شهدا را بدانی. هفته‌ی شهدای [...] چیزی متمایز از هر هفته‌ی بزرگداشت جنگ و دفاع مقدس و از این قبیل مراسم‌هایی است که همه جا برگزار می شود. هفته‌ی شهدا سوای همه جهت‌گیری های درست و غلط جامعه‌ی امروز، منحصراً برای شهدای ما، هم کلاسی های دیروز و اسوه های امروزمان، مانده است و تا همیشه خواهد ماند. هفته‌ی شهدا تجدید عهد و پیمانی است که هر ساله اهالی [...] با روح و جان خود می کنند. هر جای دنیا هم که باشی، اسم هفته‌ی شهدا ناخودآگاه تو را گره می زند به مجموعه ای از خاطرات و احوال و آرزوها که روزی هر کدام از ما آن را در گوشه ای از نمایشگاه و سالن نمازخانه تجربه کرده ایم. صاحب این هفته نه تنها دبیرستان، بلکه همه‌ی خانواده های شهیدان و همه‌ی خانواده‌ی بزرگ [...] است. از کوچک و بزرگ، همه، وقتی نام هفته‌ی شهدا می‌آید می دانیم در رابطه با چه چیزی حرف می‌زنیم. گویی هفته‌ی‌شهدا تکه‌ی بزرگی از هویت مشترک ماست و هیچ کس با هیچ نیتی نمی تواند آن را از ما بگیرد. هفته‌ی شهدا، هفته‌ی شهداست.

4.

آقای دبیرستان [...]! ریشه‌ی تغییر و تحولات عمده‌ای که در سال‌های اخیر در هفته‌ی شهدا روی داده‌است را در بند بالا می توان جستجو کرد.

ابتدا شما هفته‌ی شهدا را منحصراً متعلق به خود دانستید و هر گونه دخل و تصرف در آن را به نفع خود جایز دانستید. (هر چند که این میان نفع چه کسی برآورده شد، باید بررسی شود) طبیعی است که در نظام سرمایه‌داری، آن که سهم و سهام بیش‌تری دارد، بر کار سلطه می یابد و با چیره‌دستی اوضاع را به میل خود کنترل می‌کند. اما اگر بنا بر سهم و سهم‌خواهی بود، چند درصد سهام «شرکت هفته‌ی شهدای [...]» به خانواده‌ها و مؤسسین شرکت (!) می رسید و چند درصد نصیب «تابعین» می‌شد؟

5.

سپس هفته‌ی شهدا را (با هر بهانه‌ی روا یا ناروا) از اهمیت و اولویت انداختید. چه کسی نمی‌داند که روزی‌ روزگاری مهم‌ترین ابزار تربیتی و تاثیرگزاری [...] بر روی دانش‌آموزان (بیش از اردوی جهادی) هفته‌ی شهدا بود. قصدمان از این کلام به هیچ وجه «تکاثر» و «زرتم المقابر» نیست. اما آقای دبیرستان [...]! شیوه‌های نوین آموزشی و تربیتی و تحول و نوآوری و R&D و ... جای خود، اما آدم از تجربه‌ی موفقی که داشته‌است که صرف نظر نمی‌کند. آن هم تجربه‌ای پانزده‌ساله.

. . . گیرم که هفته‌ی شهدا در سنه‌ی 1380 الی 82 کمی ضعیف شده، آدم قید گروه شهدا را که نمی‌زند. می زند؟ مگر چه‌قدر ریشه‌یابی کردی و یا چه‌قدر دل سوزاندی؟ (این دل سوزاندن را داشته باش تا بعد)

. . .

10.

با عرض پوزش به اطلاع می‌رساند که در حال حاضر کار هفته‌ی شهدا اولویت سوم و چهارم که هیچ، اولویت بیستم هیچ‌یک از گروه‌های آموزشی هم نیست و با حفظ روند فعلی، هیچ امیدی هم به بهبود وضع آن در آینده پیش‌بینی نمی‌کنیم.

حتی اگر بتوانید به ما بقبولانید که چاره‌ای جز نگاه شقه‌شقه به هفته‌ی شهدا و برگزاری مشترک آن با گروه‌های آموزشی ندارید، حتماً باید بپذیرید که هفته‌ی شهدا و به طور کلی شهدای [...]، ورای ساختار تنگ و کُند گروه‌های آموزشی، به یک جایگاه واقعی و مسئول مستقل و جداگانه‌ای نیاز دارد که حتی اگر هیچ فرد یا گروهی زیر مجموعه‌ی او نباشند، بتواند مجموعه فعالیت‌های مرتبط با شهدا را پی‌گیری و هدایت کند. ...

. . .

14.

نگارندگان این نامه، که همگی از فارغ‌التحصیلان دبیرستان مفید هستند، به علت تنفس در فضای دانشگاهی و مجموعه‌های بیرونی، نه شهدای [...] را تافته‌ای جدا بافته از خیل هزاران شهید دفاع مقدس می‌دانند و نه بر روی آن‌ها تعصب و غیرت خاصی دارند و نه [...] را غایت آمال و آرزوهای خود می‌دانند و می‌پرستند. صحبت‌شان از روی دل‌سوزی است و در ازای همه‌ی این‌ها هیچ نمی‌خواهند، به جز فرصت حضور.

طنز ماجرا این‌جاست که اهالی دبیرستان [...] تقریباً خلاف این هستند. یعنی چون از کارکنان دبیرستانند، (قاعدتاً) می‌بایست به محل کار خود عشق بورزند و شهدایی که روزی جای آن‌ها بودند را بشناسند و در شناساندن و عمل به سیره‌ی آن‌ها بکوشند. ان‌شاءالله که چنین باشند.

به پیوست تمثال مبارک شهید سعید امین، جهت بهره بردن از لبخند ملیح و نگاه عاقل اندر‌سفیه‌شان به ما خرابات‌نشینان دارفنا، تقدیم می‌شود.

والسلام علی عباد‌الله الصالحین

فروردین84

۱- این روزا همه‌اش اتفاقات شبیه به هم میفته. این آخر هم که سردار قالیباف استعفا داد. نمی‌دونم اگه آقای قالیباف درگیر ریاست جمهوری بشه هم همین‌قدر که تونست تو نیرو انتظامی کار کنه می‌تونه موفق باشه؟
دوست ندارم چهره‌ی خوبی به خاطر سختی و مشکلات! کاری که قبول می‌کنه وجهه‌ی بدی پیدا کنه. البته امیدوارم دوستان رهگذر برداشت سیاسی نکنن و آقا حامد هم از اون شوخی‌ها نکنه که دعوا بشه! ما حوصله‌ی آژان‌کشی نداریم.

۲- اوایل اسفند ماه بود که شنیدم بالاخره مدیر بعدی تعیین شد. راستشو بخوای اصلا خوشحال نشدم. اون روز هم که آقا کریم‌زادگان رو دیدم؛ با اینکه می‌دونستم رسمه که تبریک بگن این جور وقتا، چیزی نگفتم. چون اصلا از این خبر خوشحال نشدم. آقا وحید حالا گرفتی قضیه رو؟

۳- دارم یواش یواش می‌فهمم که بعضی جاها خوبه آدم در راه خدا پارتی بازی کنه! البته تاکید می‌کنم: فقط در راه خدا.
برای وقت گرفتن از یکی از مسوولین برای یه کار خیر ( البته منظورم کار روایته!) سه ماه میشه که هر دو سه روز یک بار زنگ می زنم، فاکس روایت رو پیگیری می کنم. اگر از همون اول به جای معرفی ساده و شناسنامه‌ای می‌گفتم امین هستم دوره بیست، الان چند بار با این مسوول محترم ناهار خورده‌بودیم، چه برسه به مصاحبه کردن! خلاصه این‌که از قدیم گفتن پارتی بازی خوبه، ریا هم بعضی وقتا خوبه اما در راه خدا. حالا ما یه چیزی گفتیم، این شوخی‌ها رو نشنیده بگیر.

۴- از دفعه‌ی بعد شماره‌بندی نمی‌کنم. اصلا خوشم نیومد. هر چی مطلب تو این ماه قرار بود بنویسم تو یه پست مصرف کردم. همینو جیره بندی کن که تا پست بعدی بیکار نباشی.